บทเพลงไวโอลินประสานเสียงในคีร์ D ไมเนอร์ (1822) ถูกแต่งขึ้นเมื่อ Mendelssohn อายุได้เพียงสิบสามและทุ่มเทให้กับเพื่อนและอาจารย์สอนไวโอลินของเขา Eduard Rietz ในสามท่อนของจังหวะเพลง (เร็ว - ช้า - เร็ว) ซึ่งแยกออกเป็นสองอย่าง อย่างแรกคือโรงเรียนไวโอลินของฝรั่งเศส Viotti และผู้ติดตามเป็นชาวปารีสของเขาในหมู่พวกเขา Pierre Rode, Pierre Baillot (ซึ่ง Mendelssohn เด็กหนุ่มได้ศึกษาในปารีสในปี 1816) และ Rodolphe Kreutzer และที่สองคืออิทธิพลของ C P E Bach และโรงเรียนซิมโฟนีสตริงของชาวเยอรมันเหนือ การเคลื่อนไหวทั้งสามแนะนำให้เห็นถึงความก้าวหน้าทางประวัติศาสตร์ที่ชัดเจนเริ่มต้นด้วยสิ่งแรกคือสายที่หนึ่ง ซึ่งมีความไพเราะ ขัดจังหวะมุมของมันจำสไตล์ empfindsam (อัลตร้าไว) สไตล์ของ C P E Bach ในทางตรงกันข้ามค่อนข้างเป็นการเปิดของการเคลื่อนไหวช้าขึ้นอยู่กับชุดรูปแบบที่คลาสสิกอย่างเงียบสงบครั้งเดียวและ Mozartian ในตำแหน่งของมัน ฉากสุดท้ายของละครเป็นที่นิยมในสไตล์ยอดนิยมขนแปรงที่มีรูปแกะสลักเดี่ยวที่สะท้อนให้เห็นถึงรูปแบบที่ชาญฉลาดของเวลาของ Mendelssohn